نکته عبرت‌آموز ایرانی جشن قهرمانی بایرن‌مونیخ!
این جور وقت‌ها بیشتر ما برای فروکاستن از موفقیت‌های مدیریتی کشورهای حاشیه خلیج فارس جوری از کلیشه «دلارهای نفتی و گازی» سخن می گوییم که انگار گردش مالی فوتبال خودمان محصول کشت زعفران یا حمل و نقل دریایی است نه رانت نفت و گاز!
به گزارش کیوسک تایمز و به نقل از عصر ایران، احسان محمدی در عصر ایران نوشت: گری لینه‌کر ستاره قدیمی فوتبال انگلیس که حالا یک مجری مشهور تلویزیونی است یکبار به طعنه گفته بود:«فوتبال یک بازی ساده است که ۲۲ نفر برای ۹۰ دقیقه دنبال توپ می‌دوند و در پایان آلمان پیروز می‌شود». او بعد از بازی آلمان-سوئد در جام جهانی این جمله را به روز رسانی کرد و گفت:« فوتبال یک بازی ساده است که ۲۲ نفر توپ را برای ۸۲ دقیقه دنبال می‌کنند و آلمانی‌ها یک اخراجی می‌دهند، بعد، ۲۱ نفر برای ۱۳ دقیقه توپ را دنبال می‌کنند و در پایان آلمانی‌ها به طور لعنتی‌ای پیروز می‌شوند!»
احتمالاً اگر بعد از نمایش منجر به قهرمانی بایرن‌مونیخ در لیگ قهرمانان اروپا او بخواهد اظهار نظری بکند می‌گوید:«فوتبال یک بازی ساده است که اگر ۲۰۰۰ نفر هم دنبال توپ بدوند باز این آلمانی‌ها هستند که پیروز می‌شوند». چندسالی است که باد به پرچم آلمان‌ها می‌وزد از درون دروازه و روی نیمکت سرمربی تا روی سکو و اتاق‌های مدیریت.
بایرن‌مونیخ در ادامه درخشش سریالی‌اش توانست در فینال لیگ قهرمانان ۲۰/۲۰۱۹ با تک گل کینزلی کومان، پاریسن‌ژرمن را شکست دهد و قهرمان شود. آنها ۱۱ بازی پی‌در‌پی را بُردند، از جمله پیروزی هنوز باورنکردنی ۸-۲ مقابل بارسلونا که عملاً مونیخی‌ها را به پادشاه فوتبال اروپا تبدیل کرد.
بازیکنان تیمی که قبل از کرونا با شکست ۵-۱ مقابل اینتراخت فرانگفورت با نیکو کواچ خداحافظی کردند با نشستن هانسی فلیک روی نیمکت سرمربیگری مثل کوسه‌های گرسنه دنبال طعمه می‌گشتند. بایرن‌مونیخ با شایستگی قهرمان شد، کسی در توانایی در آنها تردید دارد؟
دیدار فینال با اشک‌های نیمار خاتمه یافت. بازیکنی که بعد از جدایی از بارسلونا کسانی گفتند برای استراحت به پاریس رفته و آنجا می‌خواهد بدون فشار لیونل مسی به بهترین بازیکن جهان تبدیل شود و نشان بدهد که چطور می‌توان یک تنه تیمی را به قهرمانی اروپا برساند. او در کنار امباپه که در جام جهانی مثل پله جوان تحسین شد، دی ماریای زیرک، کیلور ناواس، تیاگو سیلوا، مارکینیوش و … تحت هدایت توخل آلمانی نتوانستند عطر فرانسوی به جام قهرمانی بزنند. تنها به یک دلیل؛ بایرن‌مونیخ «تیم» بهتری بود. از درون دروازه که مانوئل نویر ۳۴ ساله ثابت کرد چه گوهری است تا خط حمله که لواندوفسکی و مولرتمام مدت بوی گل می‌دادند.
گرچه بازی بدون تماشاگر برگزار شد و از لذت جشن کاست اما رفتار بازیکنان بعد از سوت پایان مثل همیشه آموزنده بود. ما چیزی هم می‌آموزیم؟! بازیکنان تیم برنده به سمت پاریسی‌ها رفتند، آنها را در آغوش گرفتند و رفتار موقرانه‌شان را به عنوان «حرفه‌ای»های جهان فوتبال نشان دادند. کسی دنبال «تحقیر» دیگری نبود. واژه‌ای که در ایران بسیار پرطرفدار است و بعد از هر شکست، می‌نویسند تیم برنده حریف را تحقیر کرد!
در جمع آنها که روی سکوی قهرمانی ایستاده بودند تا مدال و جام را به بازیکنان بدهد، ناصر الخلیفی هم بود. مالک ۴۶ ساله پاریسن ژرمن. نکته‌ای که برای ما می تواند عبرت‌آموز باشد اگر اهل آموختن باشیم. درست وقتی که فوتبال ایران به واسطه یک قرارداد فشل و فاجعه‌بار تا مرز فروپاشی کامل مالی پیش رفته است، یک قطری میان مدیران برجسته فوتبال دنیا ایستاده است. مثل خلدون مبارک اماراتی که در منچسترسیتی خودش را به عنوان یک مدیر جنتلمن، باهوش، مسلط و آشنا به کسب و کار فوتبال معرفی کرده است.
این جور وقت‌ها بیشتر ما برای فروکاستن از موفقیت‌های مدیریتی کشورهای حاشیه خلیج فارس جوری از کلیشه «دلارهای نفتی و گازی» سخن می گوییم که انگار گردش مالی فوتبال خودمان محصول کشت زعفران یا حمل و نقل دریایی است نه رانت نفت و گاز!
خلاصه کردن همه چیز در ثروت و نفت و گاز، به خطا رفتن است. همسایگانی که زمانی آنها را حریفان درجه دو فوتبال به شمار می‌آوردیم، مدیران بین‌المللی تربیت کرده‌اند و مدیران ما از عقد یک قرارداد ساده عاجزند. اگر همین یک قاب را از این فینال به خاطر داشته باشیم و مرورش کنیم، شاید آینده بهتری در انتظار فوتبال ایران باشد. شاید… شاید!