پشت‌پرده حمله عارف به دولت روحانی چیست؟
«اصلاح طلبان با دولت روحانی راه آمدند، اما جواب نگرفتند/ اگر افراطیون را کنار بزنیم» این سخنان بخشی از اظهارات عارف علیه دولت دوازدهم است.
تابناک نوشت: محمدرضا عارف معاون اول پرشکیان که به جناح اصلاحات منتسب است، در “اولین مصاحبه مشروح” خود با روزنامه ایران، ارگان دولت بدون مقدمه قبلی و بطور ناگهانی به حسن روحانی، رئیس جمهور اسبق اعتدالگرا تاخت!
شاه بیت سخنان محمدرضا عارف این تیتر بود:اصلاح طلبان با دولت روحانی راه آمدند، اما جواب نگرفتند/ اگر افراطیون را کنار بزنیم، میانه رو‌ها می‌توانند با هم کار کنند
این اظهار نظر عارف – به عنوان فرمانده اصلی کابینه پزشکیان- را باید کلیدی و مهم تلقی کرد، چون عملا این ایده در دولت پزشکیان دنبال شده و خواهد شد.
البته ریشه‌های دلخوری عارف از روحانی به انتخابات ۱۳۹۲ بازمی کردد، وقتی که عارف تحت فشار بدنه و راس اصلاح طلبان و حتی سید محمد خاتمی از رقابت‌های ریاست جمهوری به نفع حسن روحانی کنار رفت، از آن زمان تاکنون اصلاح طلبان و اعتدال گرایان (با محوریت افرادی مثل هاشمی رفسنجانی و روحانی) متحد سیاسی هم شدند و نتیجه این اتحاد، پیروزی در انتخابات ۹۲ و ۹۶ و ۱۴۰۳ بود.
اما به نظر می‌رسد دولت پرشکیان به ایده‌ای جدید در سیاست داخلی رسیده است: “فاصله گذاری با اعتدال گرایان” و “تقویت ارتباط مستقیم با حاکمیت”، این خط جدید که عارف آن را برای اولین بار علنی بیان کرد و مسعود پزشکیان هم با ان همراه است، می‌تواند قمار بزرگی برای جناح اصلاح طلب و دولت مسعود پزشکیان باشد: حذف اعتدالگرایان از جبهه اصلاحات باعث می‌شود جناح اصلاح طلب قدرت بیشتری پیدا کند و به همان اندازه هم جریان اصلاحات و دولت پزشکیان را از حمایت و همراهی یک جریان پرسابقه و قدرتمند سیاسی محروم می‌کند.
انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۳ اولین انتخابات بعد از ۱۳۸۸ بود که جناح اصلاح طلب، یک “نامزد اختصاصی” در آن داشت، تحولاتی که منجر به روی کارآمدن مسعود پزشکیان در انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۳ شد، احیای دوباره، اما با احتیاط “اصلاح طلبی مستقل از اعتدالگرایی” بود، دنده‌ای که اصلاح طلبان هم از آن استقبال کرده‌اند و پیام آن را دریافت کرده‌اند.
بعد از رد صلاحیت نه چندان غیرمنتظره حسن روحانی در انتخابات مجلس خبرگان موقعیت جریان موسوم به اعتدالگرا در سیاست داخلی کشور به شدت تضعیف شد، این رد صلاحیت به روشنی نشان بی اعتمادی به حسن روحانی- به عنوان شاخص ترین چهره اعتدالگرا به خصوص بعد از درگذشت هاشمی رفسنجانی- بود، حالا محمدرضا عارف به عنوان نماد دولت پزشکیان تصمیم گرفته است از این شرایط، برای تقویت جناح اصلاح طلب استفاده کند.
قرینه دیگری که برای این ایده و دست فرمان جدید دولت پزشکیان وجود دارد، نوع برخورد دوگانه- توام با احتیاط و بی اعتمادی دولت پزشکیان با محمدجواد ظریف؛ وزیر خارجه روحانی است، ظریف که از چهره‌های شاخص جریان اعتدالگرا است و نفش اصلی در تحقق برجام داشت و با همه توان به میدان سیاست داخلی آمد تا مسعود پزشکیان پیروز انتخابات شود، اینک جایگاه متزلزل و مبهمی در دولت دارد.
دولت پزشکیان نه تمایلی به میدان دادن به ظریف دارد و نه می‌خواهد او را کاملا از دست بدهد و البته چندان هم بدش نمی‌آید که زحمت ظریف را سوپرانقلابی‌ها بکشند! و او را بیشتر به حاشیه ببرند، بدون آنکه خود هزینه جدایی را بدهند.
به نظر می رسد بعد از سالها بی اعتمادی بین جناح اصلاح طلب و نظام، یک “وفاق” جدید اما مهم؛ اتفاق افتاده است، وفاقی که در طوفان های سیاست ممکن است بشکند یا بسیار محکم تر شود و کشور دوباره به حالت سنتی “دو جناحی”(اصولگرا/اصلاح طلب) بازگردد، البته این بار بدون دخالت و مزاحمت و سهم دادن و راضی کردن “اعتدال گرایان”